Een simpel plaatje van wat poppetjes, niet eens van dezelfde serie. Playmobil, kabouters en sprookjes door elkaar, een samengeraapt groepje.

Het is niet altijd wat het lijkt. In dit geval is het een groep die een paar systemen laat zien. Systemen zoals mijn client het voelt en neer heeft gezet. Vanuit intuitie. Het systeem van haarzelf met haar partner. Er staat een kaboutertje achter hen, niet goed zichtbaar, wel voelbaar. Een tweetal grotere figuren op de voorgrond, die minder verbinding lijken te hebben, met elkaar en ook met het stel. Een kindje zit met de rug naar het stel toe, ziet er vrolijk uit. En tot slot ook een kaboutertje met een trekzak, die iedereen goed kan zien.

Is dit de verbindende factor? Ik weet het niet. Ik laat mijn client zelf zien en voelen wat er gebeurt. Vanuit het eigen perspectief. Wat is de huidige situatie, en wanneer voelt jouw poppetje (representant) zich op z’n best? Wil je schuiven, wat is de rol van de dwerg met trekzak? Is het afleiding met humor, of iets anders?

Ik begeleid dit proces van de ander door een aantal verdiepingsvragen te stellen.  Staan alle belangrijke anderen opgesteld, zijn er patronen zichtbaar, of onzichtbaar? Kun je al met compassie en/of dankbaarheid kijken naar degene die je jouw lessen leerde?

De uitkomst is meestal verrassend, soms vallen kwartjes al bij het begin, een andere keer is het complex en pakken we een stukje van de puzzel. Het geeft altijd inzicht in het proces.